ارسال: #1

پرستوی گمنام کانال کمیلابراهيم هادي اسوه ي شجاعت ، رشادت ، مروت ، ديانت و صاحب مدال شهادت است .
دلم گرفت و آمدم بعد از مدتها برايت بنويسم اي ابراهيم .....
همه از من سراغ صاحب خانه ام را مي گيرند .
مي پرسند اين ابراهيم شما كجاست ؟
مي گويم : نمي دانم
مي پرسند نشاني از او داري؟
مي گويم :نه ، اما مي گويم كه اينها نشاني نمي خواهند فقط منتظرند كه صدايشان كنيد، همين و بس . راست گفتم ؟؟؟

مي پرسند از او چه مي داني كه مهمان خانه اش شدي؟
و من مي گويم نامت را در جايي ديدم و از تو خواندم ،از تو خواندن همانا و دنبالت گشتن همانا .
مي پرسند چرا هميشه از خدا خواست كه گمنام بماند ؟
شايد اين باشد پاسخت كه گمنامي صفت ياران خداست .
صدايت
مي زنم ، مي دانم مهمان نوازي اما كمي با من حرف بزن !!! كمي صداي اين
بنده ي خطاكار را بشنو ،واسطه اي شو بين من و بين پروردگار. در سراي بي نور
دلم ،تو نوري از عشق به خدا را در وجودم دوباره روشن كردي .يادت هست چه
چيزهايي به تو گفتم ...
يادت هست خواسته هاي مرا ؟
اذان
تو در ميدان نبرد لرزاند دلهايي را نه دل خودي بلكه دل بيگانه را ، درست
است ؟ پس منتظريم يك اذان هم در گوش ما بگو شايد دلمان بلزرد و ديگر منتظر
لرزشهاي بعدي نباشد ...
كاش مي شد ....
از تو كه مي خوانم گاه دلم مي گيرد و اشك بر رخ مي نشانم ....
با
اين دل ويران شده نجوا مي كنم كه اي دل تا كي خودت را به دست احساست مي
سپري ؟تا كي نفس، بايد تو را كشان كشان ببرد ؟تا كجا مي خواهي پيش روي؟ فقط
ادعايت مي شود ؟؟؟
چه زيباست داستان زندگيت كه به يادگار نهادي .اگر زيبا باشي زيبا خواهي ماند .تو خوب زيستي و حال زيبايي ات براي همگان جلوه مي كند .
دريايي
كه در آن گام نهادي پر بود از صيادان، اما تو فقط خورشيد را مي ديدي و پيش
مي رفتي ، اگر در دام اسيرهم مي شدي خود را رها مي كردي كه باز پيش بروي
.چه دستاني را كه نگرفتي و سوي روشنايي نبردي .چه وجودهايي را كه از تور
صيادان رها نكردي و به دل دريا نسپردي .چه زيبا رفتي به سويش اي اسوه ي
شجاعت و ايثار .
گاه كه دلم مي گيرد .با خود مي گويم آيا نگاهي هم به ما مي كني يا نه ؟؟؟
شايد
عجيب بود براي خيلي ها و جاي سوال كه چرا از ميان همه خوبان درگاه مقرب
خدا من خانه تو را برگزيدم ؟ چرا مهمان خانه تو شدم ؟چرا برايت مي نويسم و
از خود مي گويم ؟
براي خودم هم عجيب بود اما مي داني چرا ؟

ارسال: #2

دبیر ورزش

اردیبهشت سال 59 بود . دبیر ورزش دبیرستان شهدا بودم. در کنار مدرسه ما دبیرستان ابوریحان بود.ابراهیم هم

آنجا معلم ورزش بود. رفته بودم به دیدنش .کلی با هم صحبت کردیم .شیفته مرام و اخلاقش شدم .آخر وقت بود

گفت: تک به تک والیبال بزنیم !؟

خنده ام گرفت من با تیم ملی والیبال به مسابقات جهانی رفته بودم خودم را صاحب سبک می دانستم حالا این

آقا می خواهد ...!گفتم باشه. توی دلم گفتم ضعیف بازی می کنم ضایع نشه!

سرویس اول را زد . آنقدر محکم بود که نتوانستم بگیرم . دومی ،سومی و....

رنگ چهره ام پریده بود جلوی دانش آموزان کم آورده بودم.ضرب دست عجیبی داشت گرفتن سرویس ها واقعا مشکل بود.

دور تا دور زمین را بچه ها گرفته بودند. نگاهی به من کرد این بار آهسته زد امتیاز اول را گرفتم امتیاز بعدی و بعدی و....

می خواست ضایع نشم.عمدا" توپ ها را خراب می کرد!رسیدم به ابراهیم بازی دو به دو شد توپ را انداختم که

سرویس بزند صدای الله اکبر اذان ظهر آمد . توپ را روی زمین گذاشت رو به قبله ایستاد. بلند بلند اذان گفت

در فضای دبیرستان پیچید.

مشغول نماز شد همانجا داخل حیاط. بچه ها پشت سرش ایستادند جماعتی شد داخل حیاط همه

به او اقتدا کردیم.

نماز که تمام شد برگشت سمت من . دست داد و گفت: آقا رضا رقابت وقتی زیباست که با رفاقت باشد.


                                                                                                                                                  سلام بر ابراهیم/شهید رضا هوریار

 

 

ارسال: #3

اسارت

از خبر مفقود شدن ابراهیم یک هفته گذشت . قبل از ظهر آمدم جلوی مسجد بچه ها خیلی بهم ریخته بودند هیچکس این خبر را باور نمی کرد.با بچه ها داشتیم در مورد ابراهیم صحبت می کردیم . یکدفعه محمد آقا تراشکار جلو آمد و بی خبر از همه جا گفت: بچه ها شما کسی رو به اسم ابراهیم هادی می شناسید ؟!
یکدفعه همه ساکت شدیم و با تعجب جلو آمدیم !
بنده خدا خیلی هول شد گفت : برادر خانم من چند ماهه مفقود شده من هر شب ساعت دوازده رادیو بغداد رو گوش می کنم . عراق اسم اسیر ها رو اعلام می کنه!
دیشب گوش می کردم یکدفعه مجری رادیو عراق که فارسی حرف میزد برنامه اش را قطع کرد و موزیک پخش کرد .
بعد هم با خوشحالی اعلام کرد: در این عملیات ابراهیم هادی از فرماندهان ایرانی در جبهه غرب به اسارت نیرو های ما در آمده.
داشتیم بال در می آوردیم . از اینکه ابراهیم زنده است خیلی خوشحال شدیم.
یکی از بچه ها به نام حاج علی صادقی با صلیب سرخ نامه نگاری کرد . رضا هوریار به خانه ابراهیم رفت و به برادرش خبر داد . همه بچه ها از زنده بودن ابراهیم خوشحال بودند.
مدتی بعد از طریق صلیب سرخ جواب نامه رسید که: من ابراهیم هادی پانزده ساله اعزامی از نجف آباد هستم
شما هم مثل عراقی ها مرا با فرماندهان غرب کشور اشتباه گرفته اید!
هر چند جواب نامه آمد ولی بسیاری از رفقا تا هنگام آزادی اسرا منتظر بازگشت ابراهم بودند.
بچه ها در هیئت هر وقت اسم ابراهیم می آمد روضه حضرت زهرا (س) می خواندند و صدای گریه ها بلند می شد.

ارسال: #4

فراق

پنج ماه از شهادت ابراهیم گذشت. هر چه مادر از ما می پرسید : چرا ابراهیم مرخصی نمی آید ؟ ما به بهانه های مختلف بحث را عوض می کردیم و می گفتیم :

الان عملیاته فعلا نمی تونه بیاد و ..... خلاصه هر روز چیزی می گفتیم.

تا اینکه یکبار مادر آمده بود داخل اتاق روبروی عکس ابراهیم نشسته و اشک می ریخت. جلو آمدم گفتم: مادر چی شده؟!

گفت : من بوی ابراهیم را حس می کنم ابراهیم الان توی این اتاقه! همینجاست و .....

وقتی گریه اش کمتر شد گفت : من مطمئنم که ابراهیم شهید شده است .آخه ابراهیم دفعه آخر خیلی فرق کرده بود!

چند روز بعد دوباره جلوی عکس ابراهیم ایستاده بود و گریه میکرد بالاخره مجبور شدیم دایی را بیاوریم و حقیقت را به مادر بگوییم.

آن روز حال ایشان بد شد و ناراحتی قلبیشان شدیدتر به طوریکه در سی سی یو بستری گردید.

سال های بعد وقتی مادر را به بهشت زهرا می بردیم بیشتر دوست داشت به قطعه چهل و چهار برود.

به یاد ابراهیم کنار قبر شهدای گمنام می نشست و حرف دلش را با شهدای گمنام می گفت.

شادی ارواح طیبه شهدا صلوات

سلام بر ابراهیم/ عباس هادی